PENGALAMAN PRIBADI. tegese lan tuladhane pengalaman pribadi

  

       Pengalaman pribadi yaiku kabeh kadadean kang tau dialami dening sawijining wong. Saben wong
mesthi tau ngalami kadadean utawa prastawa ing pasrawungan saben dina. Ana kadadean kang nyenengake, ana sing mangkelake lan ana sing gawe lucu utawa gawe isin. Pengalaman pribadi mau biasane nabet ing ati ora gampang bisa dilalekake. Kanggo nyritakake maneh pengalaman pribadi, cara kang bisa ditempuh kaya ing ngisor iki:

1.       Ngeling-eling pengalaman pribadi sing endi kang bakal dicritakake.

2.       Pilihen pegalaman pribadi sing paling nabet ati.

3.       Susunen pengalaman mau saka wiwitan nganti pungkasan nganggo basa kang apik.

Tuladha :

Daftar Sekolah

Mulai wulan juli aku sekolah ing SMP. Mulane sawise lulus saka SD aku ndhaftarake sekolah liwat SD-ku bareng-bareng. Kabeh urusan sing ana hubungane karo pendaftaran ditangani guru kelasku wektu SD. Saka SD-ku sing daftar cacahe rong puluh murid. Liyane daftar dhewe-dhewe ing sekolah SMP liya.

Aku tansah ndedonga :”Muga-muga aku bisa ditampa ing SMP Negeri”. Aku kuwatir gek ora ditampa amarga bijiku biasa-biasa wae. Sejatine bijine kancaku sing sangisore bijiku ya isih akeh, saweruhku malah kepara luwih akeh.

Seminggu saminggu sabubare pengumuman disiyarake, esuk-esuk  aku ndeleng pengumuman karo kanca-kancaku kang padha daftar ing SMP Negeri iku. Ora lali aku nyuwun donga pangestu marang Bapak lan Ibu.

Ibuku ngrangkul aku lan panjenengane ngendika:”Ya.. ndhuk ... muga-muga kowe ditrima ing SMP Negeri.”

Semono uga bapakku, panjenengane nalika dak pamiti ngelus-elus rambutku lan ngendika:”Ya ndhuk ... saben ndina Bapak ndedonga supaya gegayuhanmu bisa ketekan.”

Aku ndeleng pengumuman bareng kanca raketku yaiku ida lan ayu. Bareng wis teka SMP kang dak tuju pranyata wis akeh kang uga arep ndeleng pengumuman. Ana kang diterake Bapake, Ibuke ana sakeluargane. Ana uga kang grudugan bareng kanca-kancane sekolah SD kaya aku sakancaku.

Lagi jam 11.00 aku keprungu pengumuman saka salah sawijining guru SMP: “Para murid kang arep ndeleng pengumuman wis dikeparengake, mapane ana telung panggonan papan pengumuman.”

“Alhamdulillah” pangucapku karo metu ska krumunan bocah-bocah liya sing sajak durung nemokake jenenge ing papan. Ora krasa eluhku netes apa amerga saking senengku.

Ora let suwe aku keprungu swara:” Aku ditrimaaaaa...” dak teling-teling iku swarane ayu sinambi nyedhaki aku sing lagi lingak-linguk nggoleki ida lan ayu kepriye kabare.

“Lha kepriye Ida? Pitakonku marang Ayu.

“Kuwi lho delengen, dheweke mesam-mesem ing mburimu!” pambengoke ayu.

“Alhamdulillah.” Bocah telu wusanane nguccap syukur bebaengan kanthi swara koor. Ora lali padha rangkul-rangkulan. Iki tegese bocah telu bakal sasekolahan maneh.

Sateruse aku bocah telu mlaku-mlaku ngubengi sekolahan, ndeleng ruang kelas siji lan ruang kelas liyane. Bocah-bocah liya uga padha karo aku sing sajake wing sumringah padha mubeng-mubeng kaya aku lan kancaku.

Sawise rumangsa dha ditrima bocah telu mulih bebarengan kanthi rasa mongkog, sinambi ngrakit ukara kanggo matur marang wong tuwane dhewe-dhewe. Satkane omah aku langsung mlayu madosi ibu lan matur menawa aku ditampa ing SMP Negeri.

“Alhamdulillah” Ibu lan Bapakku seneng banget. “ Muga-muga ndhuk.. suk awakmu dadi wong pinter, tansah gampang olehmu nggolek sekolahan lan tansah mujur anggonmu golek papan nyambut gawe, Begja mulya dunya akherot.”

“Amin....amin ya Robbal’alamin.”

Kapetik saka : BKS VIII 2009

Kapok

Bapak lan Ibu guru ora bosen-bosen tansah ndhawuhi siswa-siswane supaya yen numpak sepedhah aja banter-banter, apa maneh jejer telu. Bapak lan ibu guru pirsa dhewe menawa mulih sekolah, para siswa numpak sepedha jentrk-jentrek karo guyon. Ngono kuwi mbebayani banget lan ndadekake lalu lintas macet. Ananging dhasare bocah, kupinge mung kanggo ngrungokake nanging ora ngatekake dhawuhe Bapak lan Ibu guru, apa maneh aku kang kondhang nakale.

Saben numpak sepedha aku kerep pamer. Kadhang kala cul-culan tangan, ban ngarep tak umbulna, lan kadhang kala sleyat-sleyot kaya wong mendem. Iku tujuane supaya kanca-kancaku sorak. Ananging ndilalah, mak bruk... sepedhaku nabrak kancaku sing lagi numpak jejer telu. Wong papat padha kruntelan tumpang tindhih, kancaku ana kang bathuke mrempul, ana sing babak bundhas, ana sing sikile kecepit ruji lan tanganku dhewe ceklek. Aku kudu digawa ing RS.

Wiwit kadadean iku aku kuapooook...... numpak sepedha sakarepku, aku kudu ngati-ati.

Kapetik Saka: Lebda Basa VIII